Δυσαναπλήρωτο το κενό…
Βιάστηκες να περπατήσεις τους ανεξιχνίαστους δρόμους τού θανάτου.
Ωραίος ωσάν το έαρ.
Αφήνοντας πίσω σου μνήμες αξεθώριαστες.
Τώρα οι άνοιξες θα έρχονται χωρίς εσένα.
Τα πρωινά τους δεν θα φωτίζονται απ’ το χαμόγελό σου.
Κρατώ λέξεις που ειπώθηκαν.
Προσκλητήριο αναμνήσεων που προχωρούν πάνω από τη σιωπή τού θανάτου.
Νύχτιες μουσικές που αφηγούνται τα μεγάλα ερωτηματικά τής ζωής και επιβεβαιώνουν την ύπαρξη μέσα από το έργο, την αμάραντη παρακαταθήκη που προχωρά ανάμεσά μας.
Μιλώ για σένα πάντα σε χρόνο ενεστώτα.
Δεν σου ταιριάζει ο αόριστος, ούτε καν ο παρατατικός.
Μόνο ενεστώτας.
Ανθοφόρος ενεστώτας, όπως οι αμάραντοι στις ράχες των βουνών.
Απέναντι στην απουσία, λέω πως υπάρχεις.
